Postanowienie o pozostawieniu wniosku o wydanie interpretacji podatkowej bez rozpatrzenia może naruszać publiczne prawo podmiotowe podatnika do uzyskania na żądanie interpretacji w danej sprawie. W takim przypadku wnioskodawcy przysługuje skarga na takie postanowienie.
Akt pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie ustanawia żadnej normy indywidualnej. Przedstawia tylko zapatrywania organu wydającego interpretację, co do rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego (zaistniałego/przyszłego). Jest to swego rodzaju bufor bezpieczeństwa dla wnioskodawcy.
Indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydaje, na wniosek zainteresowanego, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (Dyrektor KIS).
Może zdarzyć się tak, że Wnioskodawca zostanie wezwany do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. W przypadku, gdy Wnioskodawca nie uzupełni wniosku w zakresie niezbędnym do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (tzw. nieuzupełnienie braków formalnych wniosku), spowoduje to pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia.
W ocenie organu podstawą postępowania interpretacyjnego jest przedstawiony wyczerpująco stan faktyczny oraz przepisy prawa, które w przedstawionej we wniosku ocenie podatnika mogą mieć do niego zastosowanie (art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej). Konsekwencja w zaniechaniu przez Wnioskodawcę wskazania konkretnych regulacji prawnych jest negatywną przesłanką dokonania oceny interpretacji indywidualnej na gruncie przepisów prawa podatkowego. W związku z tym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej niespełniający wspomnianych wymogów w pozostawia się bez rozpatrzenia.
Jednakże, o ile podatnik uważa, że spełnił powyższe wymogi, może wnieść skargę na postanowienie o pozostawieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej bez rozpatrzenia. Jest to swego rodzaju przywilej związany z ochroną praw podatnika.
Nasza Kancelaria działając w imieniu klienta, który złożył taką skargę, otrzymała wyrok, w którym sąd uchylił zaskarżone postanowienie (sygn. akt I SA/Lu 648/20). Problemem było bowiem to, czy organ zasadnie uznał, że stan faktyczny wskazany przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej był niepełny i wymagał uzupełnienia o dane zawarte m.in. w jednym z pytań wezwania skierowanego do strony. W konsekwencji tego stwierdzenia organ wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o te dane, a które - w ocenie skarżącego - należą jednak do elementów oceny prawnej wyczerpująco zarysowanego już we wniosku stanu faktycznego.
Zdaniem skarżącego, właściwa kwalifikacja źródła przychodów mieści się w ramach poglądu prawnego (oceny prawnej) i jako taka podlega ocenie prawnej organu interpretacyjnego, w związku z czym stanowisko w tym zakresie może zostać przez ten organ zaakceptowane lub uznane za nieprawidłowe. W przeciwnym razie, organ musiałby czuć się związanym tak istotnym i determinującym rozstrzygniecie elementem wniosku, a to czyniłoby interpretację całkowicie nieprzydatną, bo nie rozstrzygającą zagadnienia wymagającego wykładni. Organ, uznając, że braki wniosku nie zostały przez skarżącego należycie uzupełnione, pozostawił wniosek bez rozpatrzenia, co w ocenie strony w istotny sposób naruszyło przepisy postępowania.
Opis stanu faktycznego zawarty we wniosku o interpretację spełniał standard wskazany w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej - był wyczerpującym przedstawieniem zaistniałego stanu faktycznego. Rolą organu interpretacyjnego było zaś odniesienie się do tego, co zaprezentował wnioskodawca i przedstawienie własnej wizji rozumienia przepisów prawa podatkowego przez odpowiedź na zadane we wniosku pytanie. W realiach niniejszej sprawy z zarzutami skargi należy się, zdaniem Sądu, w pełni zgodzić.
W uzasadnieniu wyroku czytamy, że „(…) organ dokonujący interpretacji indywidualnej jest związany stanem faktycznym lub opisanym zdarzeniem przyszłym przedstawionym we wniosku i nie ma ani uprawnień, ani środków prawnych do tego, aby przedstawiony mu stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe ustalać lub zmieniać. Z treści przepisów art. 14b-14c Ordynacji podatkowej wynika, że organ podatkowy nie tyle wyjaśnia podatnikowi, w jaki sposób należy interpretować konkretny przepis prawa podatkowego, lecz raczej wskazuje, w jaki sposób należy zakwalifikować prawnie konkretny opisany przez podatnika stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe.”.
W myśl przywołanego wyroku wadliwie sformułowane wezwania do uzupełnienia takich braków (np. wykraczające treściowo poza zakres stanu faktycznego czy zdarzenia przyszłego) nie może wywołać pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia (art. 14g § 1 Ordynacji podatkowej).
Obecnie powyższa sprawa jest nadal rozpoznawana, ponieważ organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną na powyższy wyrok.
Podkreślenia wymaga również to, że prawo do bycia poinformowanym przez organy podatkowe niewątpliwie należy do podstawowych praw podatnika (indywidualna interpretacja to publiczne prawo podmiotowe). Obowiązkiem organu jest wydanie takiej interpretacji na żądanie zainteresowanego.
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: ustawa p.p.s.a.), sądy administracyjne mogą orzekać w sprawach powyżej. Tego względu skargę trzeba wnieść do sądu administracyjnego. Należy jednak mieć na uwadze odpowiednie jej uargumentowanie.
Prawidłowe wniesienie skargi na postanowienia o pozostawieniu wniosku o wydanie interpretacji podatkowej bez rozpatrzenia jest szczególnie istotne. W związku z tym, jeżeli chcą Państwo mieć pewność, że skarga trafi do rozpoznania przed sąd administracyjny, nasza kancelaria przygotuje ją zgodnie z przepisami prawa podatkowego.